Recent kreeg ik een cocktailboek cadeau van mijn vader, het was een boek uit 1968 dat hij begin de jaren zeventig gekocht had. Het was zijn eerste van vele cocktailboeken, het boek dat hem had aangestoken met het cocktail virus. Korte tijd later had hij niet alleen een indrukwekkende home bar, maar had hij ook verschillende cocktails en mixed drinks geïntroduceerd in het Antwerpse uitgaansleven. Klassieke cocktails die hij in zijn cocktailboeken had leren kennen, en die intussen evergreens geworden zijn, maar ook drankjes die ondertussen in de vergeetput gesukkeld zijn, zoals de Lumumba. Deze mixed drink was vernoemd naar Patrice Lumumba, de eerste premier van de Democratische Republiek Congo. Het was een mix van chocomelk en rum, ik heb het nog nooit geproefd en het klinkt niet erg lekker maar volgens mijn vader was hetin zijn tijd populairder dan de gin-tonic deze tijd.
Het is geen bekend cocktailboek of niet van de hand van een bekende mixologist, maar omdat het voor mijn vader het boek was waar het allemaal mee begon ben ik het met veel zin beginnen lezen van A tot Z. Beginnend met de A dus: de Affinity. …
Toen ik jaren geleden voor het eerst naar Las Vegas ging wist ik nog niet goed wat het concept Open Bar While Playing inhield. Een Open Bar, zoals bijvoorbeeld op een trouwfeest is meestal beperkt tot bier, wijn, frisdrank en water. Ik wist dat in Las Vegas cocktails ook tot de Open Bar behoorden (waarom zouden de opdienende dames anders cocktail waitresses genoemd worden) maar wist niet dat je zomaar elke cocktail die je maar kan bedenken kon bestellen. Natuurlijk hebben ze niet alle speciale bitters en siroopjes maar het arsenaal sterke drank blijkt bijna eindeloos te zijn. Dat wist ik toen nog niet en ik had dan toch wel een kaart verwacht met enkele cocktails waar je uit mocht kiezen. Toen die kaart niet bleek te bestaan vroeg ik dan maar aan de cocktail waitress wat ze me kon aanraden. Ze raadde me een Washington Apple aan, een cocktail waar ik nog nooit eerder van gehoord had. Zonder te weten wat er juist in zat ging ik daar dus voor. Enkele minuten later kwam de dame terug met mijn Washington Apple in een mooi dik en rond Old Fashioned glas. Het glas en de kleur van de cocktail deden me meteen vermoeden dat het een whisky cocktail was, en dat vermoeden werd bevestigd bij het proeven. De cocktail viel in de smaak en Las Vegas zelf ook, sindsdien ben ik elk jaar terug geweest en is de Washington Apple een van mijn vaste Vegas cocktails geworden. …
Eerder deze week ging ik bij vrienden eten. Zij zouden voor het eten zorgen, ik voor de drank. Ik wist dat ze geen fan waren van Martini, maar dat is een uitdaging die ik niet uit de weg ging. Ik ging voor de Rossorinha en die werd zeer gesmaakt.
Rossorinha
De Rossorinha is een verre neef van de Caipirinha. Het wordt op dezelfde manier klaar gemaakt maar met andere ingrediënten, namelijk Martini Rosso in plaats van Cachaça en er wordt appelsien geplet in plaats van limoen. Deze cocktail werd in 2003 uitgevonden door Manuel Wouters, in opdracht van Martini. De Rossorinha staat bijna altijd op de kaart als Manuel Wouters op een evenement cocktails staat te maken. De reden is hiervan is tweeledig, ten eerste is het een heerlijke cocktail en ten tweede is de cocktail heel makkelijk om te maken. Als je het snijden en persen van het fruit op voorhand doet is de cocktail zo klaar.
In het lijstje van de allergrootste klassiekers zijn er veel cocktails die je moet leren appreciëren; denk maar aan de Manhattan, de Dry Martini, de Old Fashioned, de Sazerac, et cetera. In tegenstelling tot deze goddelijke cocktails is de Rossorinha een heel toegankelijke cocktail, zoet en fruitig maar niet té zoet of té fruitig. Ik ben gemiddeld genomen geen fan van cocktails die uitgevonden zijn in opdracht van een merk, of nog erger door het merk zelf. Deze cocktails zijn meestal niet de meest verfijnde cocktails, ze zijn niet altijd even goed uitgewerkt omdat de bedenker weinig vrijheid heeft en vasthangt aan de specifieke eigenschappen van het merk, of eisen van het merk. Maar bij de Rossorinha liggen de smaken mooi in balans: het zoete wordt gecompenseerd door een zure toets en de appelsien en Martini Rosso vormen een heerlijke combinatie. Alle ingrediënten zijn gewoon in de supermarkt te vinden, zelfs als je nog nooit een cocktailbar van dichtbij gezien hebt kan je deze cocktail maken en je hebt er ook geen professioneel materiaal voor nodig. Als je geen muddler hebt kan in de besteklade wel iets anders vinden om appelsienen te pletten. Dat maakt de Rossorinha een leuke cocktail voor beginnende mixologen. Maar ook de meer ervaren liefhebbers kan ik aanraden deze cocktail eens te maken, het hoeft niet altijd rocket science te zijn!
Recept:
snij een kwart van een appelsien in kleine partjes en doe ze in een tumbler- of een mojito glas
strooi een theelepel rietsuiker over de appelsien en muddle de appelsien tot het sap er goed uit komt en de rietsuiker in de pel gekrast is.
voeg 2 cl. vers geperst limoensap, 1 cl. suikerwater en 4,5 cl. Martini Rosso toe en roer al even om
vul het glas met gepileerd ijs
roer gedurende 5 seconden alle ingrediënten goed door elkaar
Recent kreeg ik een cocktailboek cadeau van mijn vader, het was een boek uit 1968 dat hij begin de jaren zeventig gekocht had. Het was zijn eerste van vele cocktailboeken, het boek dat hem had aangestoken met het cocktail virus. Korte tijd later had hij niet alleen een indrukwekkende home bar, maar had hij ook verschillende cocktails en mixed drinks geïntroduceerd in het Antwerpse uitgaansleven. Klassieke cocktails die hij in zijn cocktailboeken had leren kennen, en die intussen evergreens geworden zijn, maar ook drankjes die ondertussen in de vergeetput gesukkeld zijn, zoals de Lumumba. Deze mixed drink was vernoemd naar Patrice Lumumba, de eerste premier van de Democratische Republiek Congo. Het was een mix van chocomelk en rum, ik heb het nog nooit geproefd en het klinkt niet erg lekker maar volgens mijn vader was hetin zijn tijd populairder dan de gin-tonic deze tijd.
