Cooperstown
Als er 1 spirit is waar je niet naast kan kijken tegenwoordig dan is het zeker gin. Het gaat van bars en restaurants waar je 15 verschillende gins kunt krijgen tot drankenhandels waar je meer dan 100 gins kunt krijgen. Dat was 15 jaar geleden wel even anders, er was toen weinig diversiteit in het aanbod van gins. Dan heb ik het niet alleen over de smaak, ook de flessen zagen er zowat allemaal hetzelfde uit, zelfs tot het label toe. Veelal gele labels met een rood randje en geen greintje creativiteit: niet in de smaak, niet in de fles en niet in het label. De gemiddelde Gin-Tonic was een Gordon’s met Schweppes in een longdrink glas, dat is anno 2013 wel even anders.
Ik mag ze echter niet allemaal over dezelfde kam scheren, hier en daar stak er eens eentje bovenuit. De Tanqueray Malacca Gin was daar eentje van, tot hij in 2001 plotsklaps van de markt verdween. Sinds zijn verdwijning had de reputatie van de gin epische proporties aangenomen, de weinige flessen die nog beschikbaar waren gingen voor grof geld over de toog. Nu de markt van premium gins helemaal boomt achtte Diageo de tijd rijp om de Malacca Gin opnieuw te lanceren, weliswaar in beperkte oplage voorlopig. Voor de Belgische markt werden er (voorlopig) 700 genummerde flessen voorzien, waarvan eentje in mijn kast terecht gekomen is. Tijd voor een cocktail, me dunkt: de Cooperstown! …
